دلم کرده هوای سرزمینی...

دلم کرده هوای سرزمینی  /  که میگویند چون جنت قشنگ است 

همان جایی که شاهی خوب دارد  /  برای شاه این دل تنگٍ تنگ است

منم آری گدایی بی سرو پا  /  که می آید به درگاهت گدایی

تفقُّد کن گدای بینوا را  /  تو که عرش و زمین را پادشاهی

زِ درد حسرت و دردِ جدایی  /  قسم دادم خدا را بر خدایی

دل هر عاشق دلبسته چون من  /  شود یک روز عمری کربلایی

بیا جانا بیا همراه ما شو  /  بیا با ما گدای نینوا شو

بیا با پای دل بهر زیارت  /  تو هم یک زائر کربُبلا شو

عزیزان کربلا نبض زمین است  /  اگرچه تاکنون آنرا ندیدم

ولی از زائران کربلایی /  زشهر کربلا قدری شنیدم

دلم تنگ است تنگِ کربلایش /  و تنگِ آن حریم با صفایش

و تنگِ آن حریم روبرویش / حریمِ آن امیرِ با وفایش

دلِ من غم گرفته بیقرار است  /  برایش گریه کردن افتخار است

نشستم عاشقانه گریه کردم  /  ببین حال دل من زار زار است

برایم واعظی از کربلا گفت  /  زِ روزِ محشر و ظهر بلا گفت

حدیث خواهری بی یارو یاور  /  حدیث تل و گود قتلگاه گفت

زتیغ و خنجر و رأس بریده  /  زِطفلان یتیم داغ دیده

زِ مولایی که از داغ برادر  /  مثال یک کمان قدش خمیده

زِاشک و مشک و چشمان ابوالفضل  /  زِلطف و جود و احسان ابوالفضل

عمود آهنی،فرق شکسته  /  وصال تیغ و دستان ابوالفضل

مصیبت گفت و آتش زد به دلها  /  دو چشمانش زِآب دیده شد تر

و واعظ اشک ریزان روی منبر  /  سلامی داد بر آقای بی سر

مصیبت را به پایان برد واعظ  /  ولیکن در دلم حزنی نهفته

شنیدم داستانهایی از آنروز  /  که واعظ چیزی از آنها نگفته

شنیدم زلجناح آمد ز میدان  /  ولیکن زین مرکب واژگون بود

شنیدم خیمه را آتش کشیدند  /  شنیدم گوش هایی غرق خون بود

شنیدم جامه را از تن دریدند  /  شنیدم بند انگشتی بریدند

شنیدم وحشیانه حمله کردند  /  شنیدم معجری از سر کشیدند

شنیدم سینه ها آتشفشان بود  /  شنیدم رأس ها بر آسمان بود

شنیدم مُزد قرآن خواندن آن روز  /  همه در ضربه های خیزران بود

زِ داغت یا حسین بنگر چه سانم  /  بده رخصت که من با تو بمانم

برای اینکه آیی پیشم آقا  /  درون خانه عاشورا بخوانم

خدا لعنت کند آلِ زیادُ  /  خدا لعنت کند آل امیه

خدا لعنت کند آن شمر ملعون  /  بگو آمین اِلا یمِ القیامه